چرا ارزش گذاری داراییهای نامشهود را در شرکت خودم انجام دهم ؟؟

شاید شما هم با این سوال که چرا ارزش گذاری داراییهای نامشهود اهمیت داره مواجه شده باشید.

در اقتصاد امروز، باارزش‌ترین دارایی‌های موجود در ترازنامه شرکت‌ها دیگر کارخانه‌ها یا ماشین‌آلات نیستند ، بلکه دارایی‌های نامشهود هستند. دارایی‌هایی مانند مالکیت فکری، ارزش برند، سرمایه انسانی، نرم‌افزار، فرایندها و داده‌ها بیش از پیش در موفقیت شرکت‌ها نقش کلیدی دارند. با این حال، بسیاری از سازمان‌ها هنوز قدرت واقعی آن‌ها را دست‌کم می‌گیرند.

در ادامه، نحوه تأثیرگذاری دارایی‌های نامشهود بر عملکرد شرکت‌ها را ، هم از جنبه مثبت و هم از منظر چالش‌ها ، بررسی می‌کنیم:

✅ *جنبه مثبت: ایجاد ارزش، مزیت رقابتی و رشد*

افزایش ارزش شرکت و حق بیمه بازار

دارایی‌های نامشهود اغلب دلیل فاصله بین ارزش دفتری و ارزش بازار شرکت‌ها هستند. سرمایه‌گذاران شرکت‌هایی را که دارای پرتفوی قوی از دارایی‌های فکری، برند معتبر و خط نوآوری فعال هستند، بیشتر می‌پسندند.

(برای مثال، مطالعات نشان می‌دهند که افزایش سرمایه‌گذاری در دارایی‌های نامشهود می‌تواند بازده سهام را پیش‌بینی کند—به‌ویژه از دهه ۱۹۹۰ به بعد.)

*افزایش درآمد و شتاب رشد*

شرکت‌هایی که از دارایی‌های نامشهود قوی برخوردارند معمولاً سریع‌تر رشد می‌کنند. پژوهش‌ها نشان داده‌اند که افزایش در دارایی‌های نامشهود شناسایی‌شده (در ترازنامه) و شناسایی‌نشده هر دو به رشد فروش کمک می‌کنند.

*افزایش بهره‌وری و توان نوآوری*

دارایی‌های نامشهود معمولاً نقش زیربنای دانشی را دارند: سیستم‌های دانشی، الگوریتم‌های اختصاصی، استعداد انسانی و رویه‌های تحقیق و توسعه. این دارایی‌ها موجب افزایش بهره‌وری و تقویت نوآوری می‌شوند.

*موانع ورود و مزیت‌های پایدار رقابتی*

اختراعات ثبت‌شده، اسرار تجاری، شهرت برند و فرایندهای سازمانی بسیار سخت‌تر از دارایی‌های فیزیکی قابل تقلید هستند. این ویژگی‌ها می‌توانند دفاع‌پذیری پایدار و مزیت رقابتی بلندمدت ایجاد کنند.

*تأثیر بر ساختار سرمایه و تأمین مالی*

شرکت‌هایی با دارایی‌های نامشهود قابل‌تشخیص قوی گاهی می‌توانند از اهرم مالی بالاتری استفاده کنند، زیرا برخی از حقوق مالکیت فکری یا اختراعات می‌توانند به عنوان وثیقه یا نشانه‌ای از کیفیت برای وام‌دهندگان عمل کنند.

*⚠️ جنبه چالش‌برانگیز: ریسک‌ها، اندازه‌گیری و ابهام عملکرد در ارزش گذاری داراییهای نامشهود*

*شکاف در حسابداری و شناسایی*

بسیاری از سرمایه‌گذاری‌های نامشهود—مانند تحقیق و توسعه داخلی، ایجاد برند یا فرهنگ سازمانی—در حساب‌ها به‌عنوان هزینه ثبت می‌شوند نه دارایی. در نتیجه، ارزش واقعی شرکت کمتر از واقع نشان داده می‌شود.

*کاهش موقت سودآوری کوتاه‌مدت*

چون ساخت دارایی‌های نامشهود معمولاً نیازمند سرمایه‌گذاری اولیه زیاد است (مثل تحقیق و توسعه، نرم‌افزار یا آموزش)، ممکن است به‌طور موقت سود را کاهش دهد. در برخی صنایع مانند فناوری و بهداشت، مطالعات تجربی ارتباط منفی میان شدت سرمایه‌گذاری نامشهود و سود همان سال را نشان داده‌اند.

*ابهام در ارزش‌گذاری و ریسک بالا*

دارایی‌های نامشهود به‌سختی ارزش‌گذاری می‌شوند و نسبت به تغییرات فناورانه یا قوانین جدید بسیار حساس‌اند. ضعف در حاکمیت یا مدیریت می‌تواند ارزش آن‌ها را به سرعت کاهش دهد.

*سوء تخصیص یا استفاده‌نکردن مؤثر*

حتی زمانی که شرکت‌ها در دارایی‌های نامشهود سرمایه‌گذاری می‌کنند، ممکن است از آن‌ها به‌درستی استفاده نکنند. نبود هم‌راستایی با استراتژی، ضعف در ادغام فرایندها یا استفاده ناکافی از دارایی‌های فکری می‌تواند موجب بلااستفاده ماندن این دارایی‌ها شود.

*ریسک اهرم و بدهی*

از آنجا که دارایی‌های نامشهود ماهیت فیزیکی ندارند، امکان استفاده از آن‌ها به عنوان وثیقه محدود است. بنابراین در دوره‌های رکود، شرکت‌هایی که دارایی‌های نامشهود زیادی دارند ممکن است با فشار تأمین مالی مواجه شوند.